เรื่องสั้นตอนที่ 7 : ของขลัง

เรื่องสั้นตอนที่ 7 :  ของขลัง

โดยเล็ก 207  วันที่  23.11.2555

 

ช่วงต้นสัปดาห์ที่ผ่านมาผมพอมีเวลาว่าง ก็เลยได้ตระเวนไปไหว้พระเพื่อให้เป็นสิริมงคลแก่ตัวเองและครอบครัว  เดิมทีก็ตั้งใจจะไปกราบพระดังๆให้สมอยากทั้งสัปดาห์เลย  แต่ก็ดันมีอันต้องเปลี่ยนแผนเอานาทีสุดท้าย เพราะติดงานขึ้นมาซะอีก  สรุปก็เลยไปมาได้ 2 วัด  วัดแรกที่ไปก็เป็นวัดดอนหวาย ที่นครปฐม  ซึ่งในวัดนี้ก็จะมีตลาดดอนหวาย ตั้งอยู่ภายในด้วย ที่ตลาดมีขายทั้งพืช ผัก ผลไม้ ของฝาก แถมมีร้านอาหารติดแม่น้ำนครชัยศรีด้วย  ที่ร้านนี้ผมพารอบครัวไปนั่งทานอาหารเที่ยงกันพร้อมดูฝูงปลาสวายตัวโตๆ ที่อาศัยกันอยู่จนแน่นพื้นที่ จนแทบจะต้องแหวกหัวปลาเพื่อโยนขนมปังให้กินกันเลย   อ้อ..เกือบลืมไป ก่อนที่ผมจะเดินทางไปถึงวัดดอนหวาย ผมก็ได้แวะไปหาคุณต้น เซียนพระย่านเพชรเกษม เพื่อขอบูชา พระพญาเหล็กไหล พิมพ์หลวงพ่อหวล นั่งสมาธิลอยองค์ วัดพุทไธศวรรย์ ด้วย  ซึ่งก็ว่ากันว่า หลวงพ่อหวล วัดพุทไธศวรรย์ ท่านเรียนวิชาตัดเหล็กไหล มาจากศิษย์สาย หลวงพ่อเดิม วัดหนองโพ จ.นครสวรรค์ โดยท่านจะนำหุ่นขี้ผึ้ง รูปพระและรูปแบบอื่นๆไปทำพิธีเรียกเหล็กไหลตามถ้ำและขออนุญาตกับเทพยดาผู้รักษาเหล็กไหลนั้นๆ ว่าจะนำมาเพื่อประโยชน์ในพระพุทธศาสนา โดยมอบให้กับผู้ที่ทำบุญบูรณะวัดกับท่าน

โดยเหล็กไหลหรือที่ท่านให้เรียกว่า พญาเหล็ก นั้นจะมี 3 วรรณะ(สี) ตามประเภทขององค์เทพที่ปกปักรักษา คือ

1.สีเงินยวง เด่นด้านเมตตา มหานิยม เจริญรุ่งเรืองในชีวิต
2.สีปีกแมลงทับ(เจ้าน้ำเงิน) เด่นด้านมหาอำนาจ บารมี คงกะพัน มหาอุตม์
3.สีทอง (ท้องปลาไหล) เด่นด้านเงินทอง โชคลาภ โดยสีทองนี้จะมีน้อยสุดในการเรียกแต่ละครั้งครับ

องค์ที่ผมขอบูชาต่อมาจากเซียนต้น นั้นสีปีกแมลงทับครับและก็โชคดีที่พระองค์ที่ผมเช่าต่อมานั้น มีสีทองท้องปลาไหลเกิดขึ้นที่ด้านล่างขององค์พระด้วย ก็นับว่าโชคดีมากๆครับ

ส่วนวัดที่สองที่ผมได้มีโอกาสแวะไปสักการะคือ วัดศรีษะทอง วัดที่คนทั่วไปนิยมนำของดำ 8 ชนิด ไปไหว้เพื่อแก้ปีชงนั่นล่ะครับ  วัดนี้เด่นที่การสร้างวัตถุมงคลเป็นรูปราหูอมจันทร์ครับ ก็เป็นการถือเคล็ดตามตำนานประวัติของราหูที่เป็นอมตะไม่รู้จักตาย ก็เนื่องจากได้ดื่มน้ำอมฤตเข้าไป ส่วนวัสดุที่จะนำมาใช้สร้างวัตถุมงคล ตามตำราว่าไว้ว่าต้องเป็น “กะลามะพร้าวตาเดียว” เท่านั้น ซึ่งเจ้ากะลามะพร้าวตาเดียวนั้นถือว่าเป็นวัตถุอาถรรพ์ที่มีฤทธิ์อยู่ในตัว แม้ไม่ปลุกเสกก็มีความศักดิ์สิทธิ์ และผมก็ไม่พลาดที่จะบูชากลับมาเก็บไว้ เก็บไว้ทั้งคุ้มครอง แก้เคล็ด และทั้งเพื่อเอาไว้กะเก็งอนาคตซักหน่อย แค่ 7-8 องค์เท่านั้นล่ะครับ ตามกำลังทรัพย์

ส่วนวัดที่ผมพลาดไปในสัปดาห์นี้ ก็มีวัดเขาดิน  วัดหนองกรับ วัดละหารไล่ และวัดละหารใหญ่ ครับ ก็ไม่เป็นไร เอาไว้โอกาสต่อไปเมื่อได้ไปสักการะ จะเอามาเล่าสู่กันฟังนะครับ

และที่เห็นผมเข้าวัดไปกราบพระ เข้าวัดโน้นออกวัดนี้ นี่ไม่ได้หมายความว่าผมจะปลงตก ละสิ้นกิเลสแล้ว หรือหาทำเลเพื่อบวชเรียนอะไรหรอกนะครับ  ซักวันนึงคงจะใช่แต่ยังไม่ถึงเวลานั้น  แต่ท่านต้องเข้าใจก่อนว่า นักเลงสมัยก่อน ทั้งรุ่นผม หรือก่อนหน้าผม รุ่นพี่ รุ่นพ่อ รุ่นปู่ ฯลฯ นักเลงทุกรุ่น ก็ล้วนแล้วแต่ต้องพึ่งของดีติดตัวเอาไว้ด้วยกันทั้งนั้น  เอาไว้ป้องกันภยันตรายใดๆอันอาจเกิดขึ้นได้จากการดำเนินชีวิต ที่ค่อนข้างจะสุ่มเสี่ยง ลูกปืน ลูกกระสุน อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แม้แต่ในปัจจุบันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากเมื่อก่อน แถมยิ่งต้องระวังให้มากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำไป เพราะสังขารผมไม่เหมือนก่อนแล้ว

ในสมัยเรียน ผมแอบเอา “สมเด็จพุฒาจารย์โต” ของคุณพ่อ ขึ้นคอ อยู่เป็นประจำ และก็มีประสบการณ์มากมายให้จดจำ  และผมก็เคยได้แชร์ประสบการณ์ให้ท่านทราบไปบ้างแล้วในตอนก่อนๆ  อย่างเช่น เรื่องที่เคยเล่าเอาไว้แล้ว ตอนช่วงที่ผมเริ่มหัดเป็นนักเรียนนักเลงใหม่ๆ  ก็ได้ตั้งแก๊งค์ “โจรสลัดลาดพร้าว” ขึ้นเพื่อก่อเหตุวิวาทและเกินเลยไปจนถึง ฉกชิงวิ่งราว  จี้ปล้น เอาทรัพย์สินจากชาวบ้านเค้า ทั้งนักเรียนอาชีวะด้วยกันเองไปจนถึงกลุ่มคนทำงาน    จนกระทั่งเมื่อผมข้ามฟากจากค่ายมีนบุรี ไปยังค่ายใหม่ที่บางนาแล้ว ผมก็ยังดำเนินชีวิตแบบเดิมอีก แถมจะหนักกว่าเดิมด้วยซ้ำไป แต่จนแล้วจนรอดผมก็แคล้วคลาด จากการนอนคุก นอนตะราง และแคล้วคลาดจากลูกกระสุนปืน ก็ด้วย สมเด็จฯท่านนี่ล่ะครับ

และถ้าไม่นับประสบการณ์ด้านแคล้วคลาดจากอุบัติเหตุ  และประสบการณ์ตีรันฟันแทงรายวัน  ประสบการณ์ที่รอดจากการโดนยิงถล่มที่ตลาดแฮปปี้แลนด์  รวมถึงประสบการณ์ที่รอดจากคมมีดที่ร้านข้าวมันไก่ที่ย่านลาดพร้าวแล้ว ประสบการณ์ของสมเด็จโต ที่ผมได้เห็นเจ๋งๆเลย ก็คือวันที่ผมวิ่งหนีตำรวจกับทหาร จากกรณีการจี้สร้อยทอง เด็กช่างหน้าหมอชิต และก็วิ่งหนีไปจน จนตรอก แล้ว รอเพียงการใส่กุญแจมือเท่านั้น ก็ปรากฏว่า ทั้งตำรวจทั้งทหาร มองไม่เห็นผม ทั้งๆที่ผมก็ยืนอยู่ที่เดิม และยืนอยู่คนเดียวซะด้วย เหลือเชื่อมั๊ยล่ะครับ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ดวงโจรจริงๆผม

ส่วนเพื่อนๆของผม หลายคนก็มีของดีติดตัวด้วยกันทั้งนั้น  แต่ผมจะคุ้นเคยและมีโอกาสได้เห็นของดี ก็เฉพาะของเพื่อน ที่สนิทๆกันเท่านั้น  ส่วนเพื่อนร่วมแก๊งค์ที่อยู่บ้านห่างกันออกไปอันนี้ผมก็ไม่เคยได้ถามไถ่ว่ามีของดีอะไรติดตัวกันบ้าง  เอาไว้ให้พวกเพื่อนซี้ผมทั้งหลาย ทั้ง “โอ๋129”  “ฟุ้ง129”  “เคเล็ก207” “ปาน129” “เจ้าชายกบ207” และ “บังราม8”  มาเล่าต่อกันเองนะครับ  ผมขอเล่าเฉพาะคนที่ผมมีโอกาสได้เห็นและคลุกคลีกันอยู่ทุกวัน อย่าง “เก่งดำเนิน” และ “แมงวันแม่กลอง” นะครับ ก็เนื่องจากข้อมูลแม่น จำได้ และง่ายแก่การเล่า

โดย “เก่งดำเนิน” ตอนเรียนอยู่ด้วยกัน เก่งดำเนินห้อย “พระหลวงพ่อเขาแดง” และประสบการณ์ส่วนใหญ่ ก็ล้วนแล้วแต่เป็นประสบการณ์ร่วมที่เกิดขึ้นพร้อมกันกับผมและเพื่อนๆในกลุ่ม 207 ค่ำ  ตามที่เคยได้เล่ามาแล้วทั้งสิ้น   แต่จะมีที่เพิ่มเติมออกมาโดยที่ผมไม่ได้อยู่ด้วย  ก็วันที่ โจ้ตะวันรุ่ง  เก่งดำเนิน และแมงวันแม่กลอง กำลังจะเดินทางไปขึ้นศาลที่ตั้งอยู่ย่านสนามหลวง ในคดีที่เจ้าชายกบ เลาะหนังหน้าคู่กรณีที่ตลาดแฮปปี้แลนด์ล่ะครับ  เป็นช่วงเช้าวันจันทร์ ที่บรรดาBU207ค่ำ  เพื่อนทั้ง3คนของผมเดินออกจากซอยลาดพร้าว 38 เพื่อจะขึ้นรถเมล์ไปสนามหลวง....

ระหว่างเดินออกจากซอย ก็ปรากฏว่า เพื่อนต่างสถาบันแต่พักอาศัยอยู่ใกล้กันอย่างอินทรซอยลาดพร้าว 42 บ้านไกล้เรือนเคียงกัน โหนรถเมล์ผ่านมาพอดี ก็จ๊ะกันพอดี เพื่อนอินทรของผมก็ไม่พูดพล่ามทำเพลง ควักปืนจ่อยิงทันที ก็ปรากฏว่าบรรดาเพื่อนๆของผมโดนก็ไป 2 แชะ ครับ ดัง แชะ แชะ  ก็ต้องบอกว่าโชคดีครับ  เพราะถ้าวันนั้นไม่แชะ แต่เป็น โป้ง โป้ง แทน นี่กะโหลกกระจุยแน่ครับ เพราะระยะมันใกล้มากยิงไม่น่าพลาด  แต่ก็ว่าไปแล้ว งานนี้ก็สามารถมองกันได้ทั้ง2แบบนะครับ  ถ้าในมุมของผู้ถูกยิงอย่างกลุ่มเพื่อนผม ก็ต้องบอกว่า ได้ของดีช่วย ปืนถึงยิงไม่ออก ตั้ง 2 ครั้ง (หรืออาจจะมากกว่านั้นแต่พวกเค้าไม่ได้ยิน)  หรือถ้าจะมองให้เป็นวิทยาศาสตร์หน่อยก็เป็นไปได้ว่า เพื่อนอินทรซอย 42 อาจจะไม่ได้ใส่กระสุน แค่ยิงขู่เท่านั้น เหมือนหยอกกันเล่น เพราะต้องบอกกันก่อน ว่า ทั้ง BU207 ค่ำ และ อินทรซอย 42 นั้นอยู่ห่างกันเพียงแค่ 2 ซอยเท่านั้นเองครับ และโคจรมาเจอกันบ้างถ้าเราตื่นเช้า  แต่ก็ไม่เคยเลย ที่จะมีใครบาดเจ็บในการเจอกันแต่ละครั้ง ย้ำเลยนะครับ ไม่มีใครบาดเจ็บเลยในการเจอกันแต่ละครั้ง  เว้นแต่วันที่อินทร รวมกันมา ที่ตลาดแฮปปี้แลนด์ อันนี้ผมและเพื่อนโดนยิงจริงครับ และน่าจะโดนกันหมดแม็กซ์เลยเพราะหนีไม่ทันครับ เดี๋ยวค่อยวกกลับมาเรื่องนี้ต่อ ตอนนี้เอาเป็นกรณีๆไปก่อน  สรุปว่า เป็นไปได้ว่า วันนั้น

1.เพื่อนอินทรซอย42 อาจจะไม่ได้บรรจุกระสุน หรือ

2.เป็นไปได้ว่ากระสุนอาจจะชื้น กอปรกับเป็นปืนไทยประดิษฐ์จึงเกิดการดพลาดได้ หรือไม่ก็

3.ตามที่เพื่อนผมว่า ได้ของดีคุ้มครอง  อันนี้ทิ้งไว้ให้ท่านทั้งหลาย เป็นผู้ตัดสิน

ส่วน “แมงวันแม่กลอง” นั้นห้อย “หลวงพ่อคงวัดบางกะพ้อม” ครับ ประสบการณ์เดียวกันเลยครับ ทุกเหตุการณ์  แต่เหตุการณ์ที่แมงวันแม่กลองเพื่อนผม จดจำได้ดีและเชื่อว่าเป็นประสบการณ์ของครูบาอาจารย์คุ้มครอง ก็มีสองสามเหตุการณ์ครับ ทั้งที่ร้านข้าวมันไก่ รวมถึงที่พวกเราโดนยิงหมดแม็กซ์ที่ตลาดแฮปปี้แลนด์  ซึ่งจะว่าไปก็เหลือเชื่อครับ  เพื่อนอินทร ที่เป็นคนลงมือยิงวันนั้นก็น่าจะคิดเช่นเดียวกัน ถ้าในวันนี้ได้รู้ว่าวันนั้นมือยิง ได้โอกาสยิงเต็มที่ แต่กลับไม่โดนใครเลยทั้งที่มันห่างกันไม่ถึง 10 เมตร และที่สำคัญ กลุ่มผมที่ยืนเป็นเป้ากระสุนนั้น มีตั้ง 5 คน ซึ่งน่าจะมีซักคนที่โดน  ทั้ง “แพ็ทบูรณ์”   “ป้อ101”  “เก่งดำเนิน”  “แมงวันแม่กลอง” และผม “เล็ก 207”  ในขณะที่รถกระบะ Mitsubishi สีแดงของชาวบ้านแถวนั้น จอดอยู่ด้านหลังโดนกระสุนเต็มๆทุกนัด รูกระสุนเจาะเต็มคันเลย  

จะว่าไปแล้วเหตุการณ์นี้ก็ประหลาดดีครับ  จนท้ายที่สุดตำรวจ สน.ลาดพร้าว ก็มา  ส่วนคนยิงวิ่งหนีไปได้  แต่ตำรวจก็ตามล็อคเด็กอินทรมาได้ 1 คน จากการช่วยเหลือของคิวรถเมล์ 207 และจับเอาผม แมงวันแม่กลอง และ BU207 อีกคน ไม่แน่ใจว่าใคร ใช่ เคเล็กหรือเปล่าผมจำไม่ได้ ขึ้นหลังกระบะไปด้วย  ทีนี้เพื่อนอินทรของผมก็แย่น่ะซิครับ  โดน แมงวัน207 ตะคอกใส่จนหน้าเสียเลย “มึงยิงกูเหรอ?” พร้อมถอดรองเท้าตบหน้าไปหลายที  เพื่อนอินทร ก็ปฏิเสธตลอดว่า “เปล่าครับพี่ ผมเปล่ายิง”  ไอ้ผมก็ได้แต่นั่งขำ ไม่ได้โกรธอะไรเพื่อนต่างสถาบันหรอกครับ เพราะที่ 207 เราเจอคนทยอยมาลองของกันทุกวัน จนชินแล้ว   สนุกซะอีก ถือเป็นประสบการณ์  แต่เมื่อนึกย้อนกลับไปวันนั้น  ตอนนั่งอยู่หลังกระบะรถตำรวจ  เมื่อตำรวจจับพวกเรามานั่งด้วยกัน  ทั้งเด็กอินทรคนนั้นและกลุ่ม BU207   นั่งกันแบบหน้าชนหน้า  หรือที่ฝรั่งเค้าเรียกว่า Face-to-Face นี่  บุรณพนธ์ของเราดูเถื่อนกว่าอย่างไม่ต้องสงสัยครับ(ฮา)   

ก็จัดว่าเป็นประสบการณ์คลาดแคล้วที่สนุกไม่เบาครับ  เร้าใจดี แต่ท้ายที่สุด หลวงพ่อคงวัดบางกระพ้อมของแมงวันแม่กลอง ก็เป็นอันหมดหน้าที่ เมื่อเกิดเหตุชุลมุนที่ลาดพร้าว ซอย 1!

ที่ลาดพร้าวซอย 1 ระหว่างที่พวกเราโหนรถกลับออกมาจากเซ็นทรัล  กะว่าจะกลับไปพี๊เนื้อในซอยลาดพร้าว 38 ต่อ  เพราะในวันนั้นเรามีแขกมาด้วยครับ เรามี “ปานจากสาย129”  และมี “ทร อยุธยา” รอบเช้า  มากับพวกเราด้วย เมื่อรถเมล์วนมาถึงเส้นลาดพร้าว ตรงปากซอยลาดพร้าวซอย 1 ก็บังเอิญเจอกับกลุ่มศิลปกรรมพอดี และก็เป็น “ซูลู207” ที่โหนอยู่ด้านนอก กระโดดลงไปปล่อยหมัดก่อน จนเด็กศิลปกรรมทรุดลงไปกองผมจึงเข้าไปซ้ำที่ปลายคางจนเพื่อนต่างสถาบันนั้นหลับไป แมงวันแม่กลอง กับเก่งดำเนิน ก็ลงมาแลกหมัดกับศิลปกรรมและระหว่างชุลมุนนี่เอง หลวงพ่อคงวัดบางกระพ้อมของแมงวันก็หลุดจากคอไป  เป็นอันต้องปลดระวางอย่างเป็นทางการของหลวงพ่อคงวัดบางกระพ้อมต่อเพื่อนผม แมงวันแม่กลองนับแต่วันนั้น    ในงานเดียวกัน “ปาน129” และ “ทรอยุธยา” ก็เกมส์ครับ เมื่อมีสายตรวจจาก สน.พหลโยธิน ขับมอเตอร์ไซค์มาเจอพอดี และล็อคเพื่อนผมสองคนนี้ได้ สุดท้ายลงเอยโดนปรับไป 2000 บาท 

อ้อ...เกือบลืมครับ มีรายละเอียดเล็กน้อยที่ไม่เล่าไม่ได้เพราะเป็นดั่งโลโก้ของ BU207 เมื่อทุกๆครั้งที่เราเล่นงานคู่ต่อสู้จนไม่ได้สติ ก็จะเป็นปกตินะครับ  ที่เพื่อนรักของผม “เจ้าชายกบ” จะทำหน้าที่เก็บงานด้วยสันดานเดิมครับ  และครั้งนี้ ไอ้เจ้าชายกบ ก็หยิบเก้าอี้จากร้านอาหารตามสั่งที่ป้ายรถเมล์นั้น ฟาดลงไปกลางกบาลเลือดนองอีกเช่นเคยครับ เป็นอันเอวังครับ

เอ้า...เกือบลืมบอก ทุกท่านไปอีกข้อ ในปัจจุบัน แมงวันแม่กลองได้เชิญหลวงพ่อวัดบ้านแหลมขึ้นคอแทนอย่างเป็นทางการแล้ว แทนหลวงพ่อคงวัดบางกะพ้อมที่สูญหายไปจากเหตุการณ์ในครั้งนั้นแล้วนะครับ

แต่ท่านทั้งหลายที่เป็นแฟนๆผมที่เข้ามาอ่านกันก็อย่าคิดว่า มีของดีแล้วคุณพระคุณเจ้าท่านจะคุ้มครองเราได้ตลอดจนเกิดความประมาทในการใช้ชีวิตนะครับ  ดูอย่างเพื่อนผม “เก่งดำเนิน” ผ่านประสบการณ์ร่วมกันมาตั้งเท่าไหร่แล้ว  ท่านดูกันซิครับ  เมื่อวันที่จบจาก BU ออกไปแล้ว  เตี่ยของเก่งดำเนิน ก็ยังให้ หลวงพ่อแดงวัดเขาบันไดอิฐ มาขึ้นคอเพิ่มอีกองค์  รวมเป็น 4-5 องค์อยู่บนคอ ก็ยังเอาไม่อยู่เลยครับ  เมื่อถึงคราว แค่นั่งรถ และก็มีคนขับให้เพื่อความปลอดภัยแล้ว  ก็ยังประสบอุบัติเหตุและเสียชีวิตเลยครับ  เตี่ยของเก่งดำเนินเสียใจมาก ถึงกับสบถออกมาว่า “พระทั้งคอ ยังช่วยลูกกูไม่ได้เลย แล้วอย่างนี้กูจะเชื่ออะไรดี”

ครับ....คนเราเมื่อถึงคราวต้องไป  พระดีแค่ไหน ก็คงช่วยไม่ได้จริงๆครับ  และเมื่อเล่าถึงเพื่อนรักของผม ผมก็ขอแสดงความเสียใจ ต่อ เตี่ย แม่ และลูกแก้ว เมียขวัญของ เก่งดำเนิน เพื่อนรักของผมอีกซักครั้งนะครับ “”””””””

ตามสไตล์ของผม ไอ้ครั้นจะเล่าโดยไม่ได้ทิ้งอะไรให้ท่านเอาไปใช้ได้ต่อ ก็ดูจะไม่ใช่ตัวตนของผม ว่าแล้วเรามาลองตรวจสอบกันดูดีกว่ามั๊ยครับว่า เครื่องรางของขลังต่างๆที่พวกเราต่างหามาเพื่อไว้คุ้มครองภยันตรายต่างๆ นี่มันมีมานานแค่ไหนแล้ว!

********************************************************************************

......เท่าที่ผมพอจะหาข้อมูลมาได้ จริง ๆ แล้ว เครื่องรางของขลังนั้นมีมานานแล้วตั้งแต่สมัยพุทธกาล ครั้งที่พระองค์ซึ่งหมายถึงองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านได้ทรงประทานเส้นพระเกศาให้พ่อค้าสองพี่น้องที่เป็นอุบาสกคู่แรกในโลกได้นำไปบูชา นั่นก็เป็นของขลังเหมือนกัน สิ่งที่เป็นเครื่องรางของขลังนั้นเปรียบเสมือนของที่เป็นตัวแทนบุคคลที่เราเคารพบูชา ซึ่งสร้างขึ้นมาเพื่อระลึกนึกถึงคุณความดีของบุคคลนั้น ๆ ปัจจุบันนี้คนเราสร้างพระเครื่องของขลังขึ้นมามากมายนับไม่ถ้วน แต่เรามักลืมนึกถึงคุณความดีของเครื่องรางของขลังอันนั้น ถึงแม้จะเป็นของจริงของแท้ก็ตาม แต่ถ้าเราไม่มีศรัทธาไม่มีความเชื่อระลึกนึกถึงคุณความดีและกระทำความดีด้วย ของแท้ก็อาจจะไม่แท้ ของขลังก็อาจไม่ขลังได้  ดังมีเรื่องเล่าของเครื่องรางของขลังเอาไว้ให้ได้คิดกันว่า.....

ในสมัยที่ไทยยังรบกับพม่า ซึ่งสมัยนั้นเป็นธรรมเนียมว่า.. ก่อนที่จะออกรบทำศึก พวกทหารก็มักจะไปวัด ไปหาหลวงพ่อวัดดังๆทั้งหลายในยุคนั้นๆ ก็เพื่อทำการลงยันต์บ้าง  ขอเครื่องรางของขลังเพื่อเป็น ศิริมงคลป้องกันภัยในการออกรบบ้าง ซึ่งพระท่านก็จะทำพิธีปลุกเสกให้ เพื่อยึดเหนี่ยวจิตให้ทหารเข้มแข็ง  ในวันออกรบวันนั้นปรากฏว่า..ทหารไทยมีจำนวนน้อยกว่าทหารพม่ามาก จึงพากันถอยทัพไปก่อน  แต่มีนายทหารคนหนึ่งซึ่งหนีไม่ทัน ตกอยู่ในภายใต้ข้าศึก ที่ล้อมรอบตัวเขากว่าร้อยนาย  เขาเหลียวดูศัตรูที่แวดล้อมตนก็หวั่นๆใจ แต่เหลือบไปเห็นตะกรุดที่ห้อยอยู่ที่คอของตน ก็ให้มีกำลังขึ้นมา  นึกถึงพรที่หลวงพ่อให้มาก่อนออกรบ  และเชื่อว่าสิ่งนี้นี่แหละจะช่วยให้รอดพ้นจากศัตรูได้  เมื่อคิดดังนั้นแล้วก็วางดาบจับตะกรุดประนมมือขึ้นเหนือเศียรพร้อมปรารถนาว่า “ขอให้คุณแห่งพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ คุณหลวงพ่อ พระคุณคุณพ่อคุณแม่ ช่วยลูกแก้วด้วยเทอญ โอมเพี้ยง..”  แล้วจับดาบลุกขึ้นสู้ด้วยใจที่เด็ดเดี่ยว

                แต่ในขณะสู้กันอย่างโกลาหลนั้น เขาก็พลาดท่าล้มลงข้างคันนา เพราะถูกฟันเข้าให้หนึ่งครั้ง ทำให้ตะกรุดที่ห้อยในคอหลุดไป  เขาได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยแต่เขาก็ยังจะสู้ให้ถึงที่สุด เขารู้ว่าตะกรุดหลุดจากคอจึงพยายามควานหาว่าอยู่ไหน  ในที่สุดก็หาพบ เขาจับเข้าปากอมไว้เพราะกลัวจะหลุดอีกหายอีก เขาสู้ต่อแต่ปรากฏว่า สิ่งที่อมไว้ในปากนั้นรู้สึกว่าจะกระตุกขึ้นเป็นระยะ เขารู้สึกว่าตะกรุดกำลังสำแดงฤทธิ์แล้ว หรือที่เราเข้าใจกันว่า “ของขึ้น”

                ด้วยความศรัทธาในตะกรุดเขาจึงสู้อย่างสุดฤทธิ์สุดเดช มีใจห้าวหาญไม่กลัวอันตรายใดๆ  จนในที่สุดเขาก็สังหารฝ่ายข้าศึกไปได้หมด โดยไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากมาย เขาอุทานขึ้น “เดชะบุญแห่งตะกรุดของหลวงพ่อแท้ ๆ ที่ช่วยชีวิตเราไว้ ไม่งั้นเราก็คงจะหามีชีวิตไม่ ” พูดจบก็คลายเอาตะกรุดที่อมอยู่ในปากของเขาออกมา  แต่โอ้..อนิจจา..คุณพระช่วย ตะกรุดนั้นกลับกลายเป็นเขียดน้อยไปซะนิ  เขายังงง ๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นว่าเป็นไปได้อย่างไร

เขานั่งคิดไปคิดมา จนนึกได้ว่า ตอนที่ถูกฟันล้มลงนั้นตะกรุดได้หลุดคอไปแล้วตนเองก็คงคว้าเอาเขียดน้อยเข้าปากไปแทน  คงเพราะรีบสู้ต่อจึงไม่ได้ดูว่าเป็นอะไร แต่เขาก็เชื่อว่าเขียดน้อยนั้นเป็นตะกรุด โดยเฉพาะตอนที่เขียดมันดิ้น แด่ว ๆ ก็คิดว่า ของขึ้นแล้วโว้ย ทำให้ใจฮึดสู้ จนชนะในที่สุด .

นี่แหล่ะครับ ความเชื่อและความศรัทธาเป็นสิ่งที่มีพลังมากกว่าวัตถุใด ๆ  ทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นเครื่องรางของขลังใด ๆ ก็แล้วแต่ ถ้าเราไม่มีความเชื่อศรัทธาในสิ่งที่เราเชื่อหรือในคุณความดีที่มี ก็คงไม่ช่วยอะไรเราได้มากนัก ถึงแม้จะเป็นของดีจากพระเกจิอาจารย์ดัง ๆ ใด ๆ ก็คงไม่ขลัง  แต่ถ้ามีความเชื่อศรัทธาในคุณความดีของพระรัตนตรัย ศรัทธาคุณของคุณครูบาอาจารย์ หรือคุณของพ่อแม่เสียแล้ว แม้ว่าวัตถุที่เราถือครองนั้นจะเป็นของแท้หรือไม่แท้ตามเถิด สิ่งนั้นก็จะกลับกลายเป็นของศักดิ์สิทธิ์ได้เหมือนกัน เฉกเช่นเดียวกันเจ้าเขียดน้อย ฉันใดก็ฉันนั้น.. ที่สุดขอทิ้งท้ายด้วยข้อคิดที่ว่า

 

 “เครื่องรางของขลัง..ฤาจะสู้พลังศรัทธา จงเชื่อในสิ่งที่ทำ และทำในสิ่งที่เชื่อ”

 เพียงเท่านั้นปาฏิหาย์ก็เกิดแล้ว.......แล้วพวกคุณล่ะ เชื่อในสิ่งที่ทำแล้วหรือยัง?

 

สำหรับวันนี้ ที่นี่....สวัสดี

จากใจ

เล็ก 207

 

    อย่าคิดและเชื่อว่าผมนั่งอยู่คนเดียวในความมืด เพียงเพราะคุณเห็นและอยากให้เป็นเช่นนั้น

 

*************************************************************************************************************************

ขอขอบพระคุณ ข้อมูลจาก แมงวันแม่กลอง  และมหาน้อย...ศิษย์พ่อโต ครับ

เรื่องเล่า ตอนที่ 6 - Knockin On Heaven’s Door

Knockin On Heaven’s Door
โดย เล็ก 207 16.11.2555

 

ผ่านเรื่องราวตึงเครียดจากเรื่องเล่าของผมมากันก็ตั้งหลายตอนแล้ว  คราวนี้เรามาคุยกันเรื่องทั่วไป มั่งดีกว่ามั้ยครับ เอาแบบทั่วไปจริงๆ เรื่องโน้น เรื่องนี้ เรื่องนั้น ไม่ตีกรอบ อย่างน้อยก็เพื่อสร้างความคุ้นเคยให้เรารู้จักตัวตนกันมากขึ้นกว่าเดิมซักหน่อย  ท่านทั้งหลายจะได้ไม่ต้องตกอยู่ในมายาภาษาของผมจนถลำลึกกันจนเกินไป  เราลองมาคุยเรื่องเล่าเก่าๆของคนแก่ๆ ในแบบเวอร์ชั่น แบบสบายๆ แต่ได้แง่คิดกันบ้าง จะได้ไม่เบื่อ ไม่เครียดกันจนเกินไป

เมื่อต้นสัปดาห์ที่ผ่านมา องค์ชายปิ๊ บุรณพนธ์รอบเช้า ที่เคยร่วมดื่มกินกันมาในวันนัดรวมพลครั้งก่อน ได้โทรหาผม พร้อมให้เบอร์โทรศัพท์เพื่อนเก่า อย่าง บังมัด บัวขาว ทำให้ผมสามารถต่อยอดไปจนได้เบอร์ เต้ปัฐวิกรณ์ มาด้วย ก็ขอขอบคุณเป็นอย่างสูง ที่อุตส่าห์ช่วยเป็นธุระไปหาเบอร์โทรของเพื่อนเก่ามาให้ผมจนได้  และด้วยความดีใจ ผมก็โทรหาเพื่อนทั้งสองคนในวันถัดไปและนัดกัน ในที่สุดก็ได้เจอกัน  ทราบว่าลูกเพื่อนตอนนี้จบอาชีวะกันหมดแล้ว ก็ทั้งดีใจทั้งใจหาย ไม่นึกว่าวันนึงตัวเองจะแก่ได้ขนาดนี้ !

เพื่อนเต้ของผมในวันนี้ ยังตัวใหญ่ขาโก่งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ใส่แว่นตาดำ เหมือนสมัยเรียนบุรณพนธ์ หากแต่ที่ไม่คุ้นเคยก็คือกางเกงยีนส์ลีวาย 501 ตัวเก่งที่เคยใส่ประจำมาถึงตอนนี้แม้แต่ขาก็ยัดไม่เข้าแล้ว เพื่อนเต้ของผมออกจะท้วมขึ้นเล็กน้อยจนถึงปานกลาง  เพื่อนเต้ในวันเก่าๆมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวสูง รู้สึกว่าผมจะเคยเล่าเล็กน้อยไปแล้ว ในตอนก่อนๆ  ความสนิทของผมกับเพื่อนเต้นั้น นอกจากเรื่องเรียนแล้ว ก็ยังทำงานด้วยกัน ชอบคล้ายๆกัน ทำธุรกิจเล็กๆด้วยกัน แต่ที่ไม่เหมือนกันคือ เพื่อนเต้ ไม่ดื่มเหล้า ส่วนผมนั้นดื่มชนิดที่เรียกว่า “ผลาญ”   ในช่วงรุ่งเรืองที่สุดในชีวิตการทำงานบริษัทฯของผม  ผมเคยโดนเจ้าของบริษัทฯเรียกให้เข้าไปชี้แจงกรณีบิลค่าเหล้า (เหล้าอย่างเดียวนะครับ) เป็นบิลค่าเหล้าที่สั่งซื้อจากห้างโมเดิร์นเทรดทั่วไป ทุกเดือน เพื่อเก็บไว้เลี้ยงดูปูเสื่อลูกค้า 1 ปี มียอดสูงรวมถึง 1 ล้านบาททีเดียว เฉลี่ยเดือนละเกือบแสนบาท  นี่ยังไม่นับรวมค่าเปิดขวด ค่ากับแกล้ม ค่าโคโยตี้ ค่าพีอาร์ ค่าอะไรต่อมิอะไรอีกสารพัด ฯลฯ ผมจึงจำกัดความตัวเองว่าดื่มแบบพวกล้างผลาญ

เอ้าต่อนะครับ....เพื่อนเต้นั้นไม่ดื่มเหล้า   แต่ที่เพื่อนเต้นั้นถือว่า เซียนมากๆ คือเรื่อง “จีบหญิง” และก็เพราะเรื่องนี้แหละ ผมและสหาย 207 เคยต้องออกแรงช่วยเพื่อนเต้ถึงสองครั้งสองหน  ตัวอย่างนึงก็คือ เพื่อนเต้ นั้นมีแฟนเรียนที่พาณิชยการธัชรินทร์ และต้องไปรับแฟนตอนโรงเรียนเลิกช่วง 3 ทุ่มกว่าๆทุกวัน  และเพื่อนก็ฉายเดี่ยวตลอด จนโดนกลุ่มเด็กธัชรินทร์รอบค่ำกลุ่มใหญ่ ดักรุมกระทืบและก็เกือบเสียฟอร์มหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ด้วยความรักครับ ฝ่าดงตีนไปรับแฟนก็ยอมว่างั้นเถอะ  จนท้ายที่สุดเพื่อนเต้ก็มาปรึกษากับกลุ่ม 207 ขอให้ช่วยชำระแค้นให้ และก็แน่นอนล่ะครับ เรื่องแบบนี้คนก็มักจะโยนกันเข้ามาที่ 207 ซึ่งพวกเราก็จัดให้ไม่เคยขาด งานนี้จัดให้ที่ป้ายรถเมล์ซอยลาดพร้าว 48 หน้าโรงเรียนพิบูลย์อุปถัมภ์ ผมจะไม่เล่าเรื่องสภาพเหยื่อนะครับ เพราะวันนี้เราจะมาคุยกันเรื่องเบาๆสบายๆเดี๋ยวจะเสียบรรยากาศ...

อ้อ.... ระหว่างผมกำลังพิมพิ์เรื่องเล่าในตอนนี้อยู่ (ผมเขียนเรื่องเล่าตอนนี้ในวันศุกร์ที่ 16 พฤศจิกายน 2555 เวลา 20.30น.) ก็พอดีเพื่อน ฉ่อย ช.ก. 56  ประธานกลุ่ม Gold Gear Club ก็โทรเข้ามาพอดี บอกว่าเพิ่งกลับจากไปค่ายอาสา พอ.สว.ที่ จ.น่าน มา  ก็พอดีอีกที่นั่งดื่มอยู่กับรุ่นน้องที่ช่างมีนฯ ซึ่งกำลังเรียน ปวส อิเล็คฯ ปีสุดท้ายอยู่และรู้จักผม เล็ก207 ผ่านบอร์ดของน้องวัจน์ BU20 แห่งนี้ด้วย   เอ้า!ก็ขอต้อนรับเข้าสู่อ้อมกอดอันอบอุ่น ณ โอกาสนี้ก็แล้วกันนะครับ  และผมก็อยากใช้โอกาสเดียวกันนี้ขอโมทนาสาธุกับกิจกรรมดีๆเพื่อสังคมที่เพื่อนผมและสมาชิก Gold Gear Club ทุกท่านได้ทำกันอย่างต่อเนื่องและสม่ำเสมอนะครับ บุญกุศลอันใดที่ท่านทั้งหลายได้ร่วมสร้างกันก็ขอให้ส่งผลถึงตัวท่านและครอบครัวตลอดจนคนที่ท่านรักนะครับ  สำคัญที่สุดการออกค่ายอาสาครั้งนี้ก็ไปกับกลุ่ม U-Navigator ของศิษย์เก่าอุเทนถวายซะด้วย เพื่อสร้างสัมพันธ์อันดีระหว่างกันและเป็นตัวอย่างที่ดีแก่รุ่นน้องๆ ก็หวังว่ารุ่นน้องๆของทั้งสองสถาบันถ้าได้มีโอกาสเข้ามาอ่านก็ลองตั้งสติซักนิด  และคิดพิจารณาเอาตามสติปัญญานะครับ ผมไม่แม้แต่จะคิดชี้นำท่าน ท่านก็คิดกันเอาเองนะครับ

ว่ากันต่อ...   ทีนี้ก็วกกลับมาที่ตัวผมบ้าง เพราะบอกแล้วว่าจะเล่าเพื่อให้เรารู้จักกันมากขึ้น ก็ควรจะรู้จักกันทุกแง่มุมไปเลย   ย้อนไปในวันเก่าๆ ชีวิตผมนั้นมีหลากหลายแง่มุม โลดแล่น ได้แบบใครๆก็คาดไม่ถึง  ถึงผมจะเรียนที่บุรณพนธ์ แต่ผมก็ยังอุตส่าห์ถ่อสังขารไปเปิดร้านขายเสื้อผ้ามือสองถึงมาบุญครองโน่นแน่ะ  ร้านผมตั้งอยู่บนชั้น 3 ฝั่งไทม์สแคว์ ซึ่งในยุคนั้น ใครมีร้านเสื้อผ้ามือสองอยู่มาบุญครอง ต้องถือว่าสุดยอดแล้ว  ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่านั่นเป็นการทำธุรกิจ ก็แค่อยากขายผ้า เท่ห์ๆ และก็สนุกกับการได้ดื่มกิน หลังปิดร้าน กับเพื่อนฝูงที่รู้หน้ารู้ใจ และเพื่อนฝูงที่ไม่รู้หน้าแต่รู้ใจ

ในช่วงท้ายๆของชีวิตอาชีวะ ผมก็ได้ขยายร้านเสื้อผ้ามือสองของผม จากจตุจักร ไปมาบุญครอง จากมาบุญครองไปจนถึงอิมพิเรียลเวิล์ด ที่สำโรง โดยช่วงนี้เองที่ผมเริ่มแยกตัวไม่ได้ขึ้นรถ 207 แล้ว แต่ใช้วิธีขี่ช็อปเปอร์ตามเพื่อนที่ขึ้นรถ 207 แทน   บ่อยครั้งที่ผมเมาหลับร่วงอยู่ข้างๆช็อปเปอร์แต่ก็ไม่มีใครมาขโมยช็อปเปอร์ของผม เว้นซะแต่หมาจะมาเยี่ยวใส่ แต่นั่นก็เป็นปกติของผม 

ในช่วงนั้น เพื่อนที่บุรณพนธ์หลายคน ก็เคยได้ร่วมดื่มกินกับผมที่หลังจตุจักร หลังผมปิดร้านแล้ว บรรยากาศคงไม่ต้องบรรยาย แมงวันแม่กลองก็ยังคงรำลึกถึงวันชื่นคืนสุขอยู่บ่อยครั้ง และบางคนก็ได้ร่วมดื่มกินกันที่ร้าน 1950 ที่มาบุญครองในช่วงวันหยุดเสาร์-อาทิตย์  ซึ่งผมจะอยู่ที่ร้านมาบุญครอง    ก็มีอยู่ครั้งที่ผมพาเพื่อนบุรณพนธ์ไปกินเหล้ากันที่ร้าน 1950 ที่มาบุญครอง จนลูกค้าโต๊ะอื่นลุกหนีกันไปหมด เพราะนักดนตรีก็เล่นดนตรีไม่ได้  ก็เก่งดำเนิน เล่นร้องเพลง BU ซะดังลั่นร้าน ในขณะที่วงดนตรีเล่นเพลงสากลยุคปี 80  แน่นอนว่ามันสร้างความโกลาหล ได้พอสมควร  จนมีคำพูดค่อนขอดถึงพวกเราจากบรรดาพ่อค้า-แม่ค้าที่มาบุญครองในโซนเดียวกันว่า “บุรณพนธ์ไปที่ไหนก็บรรลัยที่นั่น” ก็เห็นจะจริง

คนในยุคเดียวกันกับผม หรือ บวก/ลบ 5 ปี คงจะทัน Cobongo Pub, Blue Jeans, Saxophone และ Rock Pub  ซึ่งเมื่อ 20 กว่าปีก่อน ผมเองก็ตระเวนกินดื่มอยู่ย่านนี้เป็นประจำ  ใช้ช็อปเปอร์ของผมเป็นตัวหลอก  สับขาหลอก  ขาไปก็ให้เพื่อนซ้อน ขากลับก็ถีบเพื่อนลง เป็นแบบนี้อยู่ประจำ ส่วนจะทำไมยังไง  ก็ต้องขอละไว้ในฐานที่เข้าใจ นะครับท่านคิดกันเองได้ /    ชีวิตผมช่วงจันทร์-ศุกร์ ก็จะคลุกอยู่กับเพื่อนทั้งวันทั้งคืน ไปไหนไปกัน สนุก เมา มันส์ เป็นแบบนี้ทุกวัน  โปรแกรมการตีรันฟันแทง ก็เป็นหนึ่งในโปรแกรมบันเทิงของพวกเรา 

ส่วนเสาร์-อาทิตย์  ผมก็จะมีอีกชีวิตนึงเป็นพ่อค้าผ้ามือสอง  อยู่ที่จตุจักร มาบุญครอง และอิมพีเรียลสำโรง ตามแต่ว่าวันไหนอยากจะเข้าร้านไหน  ในช่วงที่เราขายผ้าอยู่มาบุญครองก็มีไม่ถูกกับกลุ่มของมอริสเค  ซึ่งมีเด็กอุเทนถวาย  เด็กศรีปทุมฯ รวมอยู่ในกลุ่มนี้ด้วย  แต่ส่วนตัวแล้วเวลาผมอยู่ร้านก็ไม่เคยมีปัญหากันนะครับ แต่เวลาไม่อยู่ร้านทีไร ไอ้เจ้าชายกบ ก็มักจะมาเล่าว่ามีเรื่องกับกลุ่มมอริสเคเป็นประจำ ซึ่งเมื่อผมไปถึงร้าน  ก็จะเดินไปที่ร้านของเด็กกลุ่มนี้เพื่อดูปฏิกิริยาแต่ก็ไม่เห็นมีอะไร  ไอ้ครั้นจะเข้าไปหาเรื่องเค้าเลยมันก็ไม่ได้ พ่อค้าด้วยกัน แค่เดินไปพวกเค้าส่งยิ้มมามันก็ต้องจบแล้วครับ แถมกลุ่มนี้ก็ยังเป็นเพื่อนกับ ไอ้แหลมราม 2 เด็กบุรณพนธ์ เพื่อนซี้ของผมอีกต่างหาก ก็ไม่มีอะไรครับ เล่าเอาไว้เป็นบันทึกครับ เผื่อมีการอ้างถึงกันในอนาคต

และถ้าผมจะพูดถึงยุคสมัยโดยที่ไม่ได้มีอะไรมาอ้างอิงให้ได้เทียบเคียงก็ดูจะสะเปะสะปะไปหน่อย  ดังนั้นผมจึงขออนุญาติพูดถึงยุคของผม โดยใช้เพลงเป็นตัวเทียบยุคก็แล้วกันนะครับ เป็นสากลดี  ในยุคนั้นก็มีเพลงดังแห่งยุคอยู่มากมายหลายร้อยเพลง แต่เพลงไทยที่จัดเป็นเพลงไม้ตายที่กลุ่ม BU207 รอบค่ำยึดเอาไว้เป็นเพลงเก่ง ในการร้องโชว์สาว ขาล่องรถกลับจากวัดศรีเอี่ยมไปแฮปปี้แลนด์ ก็คือเพลง “สัญญาหน้าฝน” ของวงคาราบาว   ซึ่งหลายต่อหลายครั้งมันได้ผลดีทีเดียว  เพื่อนสายอื่นที่เรียนทันรุ่นกัน ก็คงเคยได้ร่วมร้องเพลงดังแห่งยุคเพลงนี้พร้อมกันกับผมและเพื่อนมาแล้ว   ส่วนเพลงสากลก็มีที่นิยมอยู่หลายร้อยเพลงเช่นเดียวกัน แต่ผมขอถือวิสาสะเลือกเอาหนึ่งเพลง ไว้เป็นเพลงเอกในช่วงนั้นแล้วกันนะครับ และก็เห็นจะต้องเป็นเพลง “Knockin On Heaven’s Door”  ไม่ว่าจะเวอร์ชั่น Guns n’ Roses หรือ เวอร์ชั่น Eric Clapton ผมก็เชื่อว่าพวกเราส่วนใหญ่ที่นี่คงเคยฟังกัน  ในเนื้อเพลงพูดถึง ความเหนื่อยหน่ายกับชีวิตเส็งเคร็ง ชีวิตที่ต้องต่อสู้กับราคะอันรุ่งริ่ง และการจะรักษาชีวิตให้อยู่รอดอย่างคนปกติจนถึงทุกวันนี้นั้นนี่มันช่างยากแสนยากและโชคไม่เคยยืนอยู่ข้างเราเลย  เหมือนตัวเองกำลังเคาะประตูสวรรค์อยู่ทุกขณะ

เพลงนี้ทำให้ผม ได้มีโอกาสย้อนมองตัวเองกลับมาได้อย่างตรงไปตรงมาที่สุด ชีวิตผมมันก็เต็มไปด้วยราคะ เต็มไปด้วยความลุ่มหลง มัวเมา สิ่งผิดทุกชนิดผมรับรักเหมือนคนหนุ่มเมื่อมีรักแรก สารพัดสิ่งที่รุมล้อมและพร้อมจะดึงผมลงเหว  ผมก็หลงรักและกวักมือเรียกหามันเองทั้งหมด  และถึงเมื่อวันหนึ่งเมื่อผมต้องการชีวิตใหม่ กลับไม่มีคนให้โอกาส  กลับกลายเป็นว่าผมนั้นเป็นเสมือนสิ่งแปลกแยกจากสังคมและสิ่งรอบข้าง เพื่อนฝูงที่รู้จักมักคุ้นรู้สึกไม่คุ้นเคยกับสิ่งที่ผมพยายามจะเป็น ส่วนที่ไม่รู้จักมักคุ้นกันก็ไม่ยอมรับในอดีตที่ผมเคยเป็น  จนหลายต่อหลายครั้งผมเกือบจะไปเคาะประตูสวรรค์อยู่รอมร่อ

และพวกท่านทั้งหลาย ที่อยู่รอดปลอดภัย อยู่กันมาจนถึงวันที่ท่านได้มานั่งอ่านเรื่องสั้นของผมในวันนี้  พวกท่านก็คงผ่านการ Khockin on Heaven’s Doors กันมาจนนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ผมเชื่อเช่นนั้น ....

ว่าแต่ว่า นี่ผมเล่าสะเปะสะปะเกินไปหรือเปล่าวันนี้  ก็เอาเป็นว่า....ท่านก็อย่าได้ตำหนิกันแล้วกันนะครับ  เมื่อรักกันแล้วก็อย่าได้ตำหนิกัน เพราะตัวตนของผมก็ไม่ห่างจากคำว่าสะเปะสะปะซักเท่าไหร่ เล่ามาทั้งหมดก็เป็นอะไรที่ถือว่าเล่ากันสบายๆสนุกๆ ซักสัปดาห์นะครับและสัปดาห์หน้าจะจัดหนักให้

ยังไงซะ ผมก็ยังคงเป็นผมคนเดิม เป็นเล็ก 207 ไม่เปลี่ยน  เป็น เล็ก207 ผู้ที่อยากให้ท่านที่มีโอกาสได้เข้ามาอ่านเรื่องเล่าในตอนนี้ของผม ได้พิจารณาตีความหมายและเข้าใจถึงหัวใจของเพลง Khockin On Heaven’s Door และเป็นชื่อเรื่องของเรื่องสั้นของผมในตอนนี้ให้ดี  เพราะผมเชื่อเหลือเกินว่าน้องๆในยุคนี้  ซึ่งแน่นอน มันกำลังเป็นยุคของพวกเค้า พวกเค้าในขณะนี้ซึ่งกำลังขาดคนที่คอยจะชี้นำทาง ให้ทำในสิ่งถูก ขาดอย่างรุนแรง ก็ด้วยสังคมและภาวะการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากและรวดเร็ว  ทำให้ผมอดเป็นห่วงไม่ได้ว่า ตอนนี้จะมีพวกเค้าซักกี่ร้อยกี่พันคนที่กำลังยืนเคาะประตูสวรรค์กันอยู่อาจจะมากกว่าพันอาจจะเป็นหมื่นคน   ตามแต่สภาพแวดล้อมและสังคมจะพาพวกเค้าไป

ผมอยากให้ท่านได้เข้าใจเอาไว้ว่าซักวัน พวกเค้าก็จะมานั่งแทนที่พวกเราและนั่งเล่าเรื่องในลักษณะเดียวกันให้คนรุ่นต่อๆไปฟังกัน  แต่นั่นต้องหมายถึงเฉพาะคนที่ประตูสวรรค์ไม่เปิดรับพวกเค้าเท่านั้นนะครับ พวกเค้าจึงจะรอดมาทำหน้าที่แทนพวกเราต่อได้   แต่ผมก็ยังอยากให้พวกเค้า ซึ่งเป็นดั่งตัวแทนของพวกเราในวันข้างหน้าต้องระวังกันให้จงหนัก เพราะแม้ประตูสวรรค์จะไม่เปิดรับพวกเค้าในวันนี้ แต่......

ประตูนรกยังคงเปิดรออยู่ทุกวัน และไม่เลือกว่าจะเป็น “พวกเค้า” หรือว่า “พวกเรา”

สำหรับวันนี้ ที่นี่....สวัสดี

จากใจ

เล็ก 207

 

    อย่าคิดและเชื่อว่าผมนั่งอยู่คนเดียวในความมืด เพียงเพราะคุณเห็นและอยากให้เป็นเช่นนั้น

เรื่องสั้น ตอนที่ 5 - โทษของความโกรธ

โทษของความโกรธ
โดย เล็ก 207 วันที่  11.11.2555

ก่อนอื่นต้องขอแสดงความเสียใจต่อการสูญเสีย ไปยังครอบครัวของน้องนักเรียนอาชีวะที่ถูกยิงเสียชีวิตบนแท็กซี่ตรงบริเวณหน้าสวนฯจตุจักร ถนนพหลโยธินฝั่งขาออก และรวมถึงครอบครัวของน้องๆอาชีวะที่ได้รับบาดเจ็บในเหตุการณ์เดียวกันนี้ด้วยนะครับ  ผมคงไม่จำเป็นต้องระบุชื่อว่าเป็นสถาบันใด แต่จากเหตุการณ์นี้คงทำให้เพื่อนรักของผมคนนึง คงมีอะไรต้องคิดต้องทำ ต้องให้ปวดหัวมากมายแน่นอน ก็ขอเป็นกำลังให้ทั้งครอบครัวผู้เสียหายและก็ขอเป็นกำลังใจให้เพื่อนครับ

เมื่อวันพฤหัสที่ผ่านมา ผมได้มีโอกาสตระเวนไปในที่ต่างๆเพื่อค้นหาวัตถุดิบในการเขียนเรื่องสั้น ด้วยเหตุผลเดียวก็คือ เพื่อให้เพื่อนพ้องน้องพี่ของผมที่นี่ได้พบปะกันทุกวันอาทิตย์ตามนัดผ่านเรื่องสั้นของผม  และที่แรกที่ผมคิดได้ ก็ต้องย้อนกลับไปยังที่ๆเป็นต้นเหตุของการเล่าเรื่องในระยะแรกๆของผม แล้วก็เกิดคำถามตามมามากมาย คือเหตุการณ์  “3 ต่อ 30”  โดยที่ตัวผมเองซึ่งเป็นผู้เล่าเรื่อง ก็ได้ทิ้งปริศนาตัวละครและสถานที่เอาไว้ให้ผู้ยังแครงใจ ได้ค้นคว้าหาความจริงกัน

แต่กลับกลายเป็นว่า “เหลว”  ผู้ตั้งข้อสงสัยดันกลายเป็นเด็กผีอาชีวะ  ซึ่งหาสัญชาติตัวเองไม่เจอ และคอยหลอกหลอนปั่นป่วนเว็บบอร์ดเยี่ยงสัมภเวสีอยู่ในหลายบอร์ดหลายสถาบันในขณะนี้  ทำให้ตัวผมเองก็พลอยอดได้ติดตามข่าวสารของผู้เสียหายจากเหตุการณ์ที่ตัวผมและเพื่อนๆได้เคยก่อเหตุเอาไว้และผมเองก็จัดให้เหตุการณ์นี้เป็น 1 ใน 3 เหตุการณ์ในความทรงจำของผม  ผมจึงต้องวนกลับมาที่เดิมอีกครั้งด้วยตัวเอง   ไม่ใช่เพื่อการตอกย้ำต่อความสูญเสีย แต่เพื่อการรำลึกถึง   ทั้งต่อผู้เสียหาย ต่อตัวเอง ต่อเพื่อนฝูง และแน่นอนที่สุดต่อคู่กรณีที่ในที่สุดแล้วต้องกลายไปเป็นผู้เสียหายที่สูญเสียโอกาสใช้ชีวิตแบบคนปกติทั่วไป ไปตลอดชีวิต 

ผมเดินทางมาถึงบริเวณที่เกิดเหตุ ช่วงบ่ายๆ และจุดแรกที่ผมแวะไปรำลึก ก็คือบริเวณโต๊ะสนุ๊ก ที่ซึ่งเป็นจุดกำเนิดของเรื่องราวทั้งหมดในตอนนี้  

เมื่อผมมาถึงบริเวณโต๊ะสนุ๊ก  ที่ๆผมเคยจำได้ แต่ปัจจุบันดูเปลี่ยนแปลงไปมาก  ไม่มีโต๊ะสนุกเกอร์เหมือนเดิม พื้นที่ส่วนมากปล่อยทิ้งร้าง  เหลือเพียงความทรงจำ ผมจึงเลือกเดินตามเส้นทางอดีต ที่ครั้งนึงผมและเพื่อนๆเคยตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากจนต้องถอยร่นออกมาเรื่อยๆเพื่อเอาตัวเองและเพื่อนให้รอดจากสถานการณ์ที่คับขันนั้น   

พวกเราในวันนั้นต้องเดินถอยร่นจากหน้าปากซอยโต๊ะสนุ๊ก เรื่อยไปจนถึงร้านข้าวมันไก่ ซึ่งในปัจจุบันได้กลายเป็นร้านอาหารตามสั่งไปแล้ว     และผมยังจำภาพในอดีตได้ดี  มีดสับกระดูกเล่มใหญ่สันหนาทำจากโลหะชั้นดี ด้านคมมีดมีลักษณะโค้งครึ่งวงกลมและคมอย่างน่ากลัว  เป็นมีดเล่มใหญ่ที่เต็มไปด้วยคราบไขมันจากมันไก่ที่ถูกสับตัวแล้วตัวเล่ามาทั้งวัน วางปักอยู่บนเขียงขนาดใหญ่ เพื่อรอสับไก่ตอนตัวต่อไป ผมไม่รู้ว่ามีดสับกระดูกเล่มนั้นมันปักอยู่บนเขียงมานานแค่ไหนก่อนผมและเพื่อนทั้งสองคนจะเดินทางมาหามัน   แต่ผมมั่นใจว่าไม่ใช่ผมที่เลือกมัน  แต่เป็นมันที่รอผมมาโดยตลอด

ด้วยความจำเป็น ผมเปลี่ยนแปลงรายละเอียดเล็กน้อยในการเล่าครั้งก่อน เพื่อให้ส่งผลกระทบต่อผู้เกี่ยวข้องน้อยที่สุด  แต่ในครั้งนี้เมื่อผมเองเลือกที่จะย้อนเวลากลับมาหามัน ก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่ผมจะปิดบังซ่อนเร้นรายละเอียดทั้งหมดอีกต่อไป

....... ที่ร้านอาหารตามสั่งในวันนี้ (อดีตคือร้านข้าวมันไก่ของอาแปะ)  ผมยืนอยู่ตรงจุดที่ผมเคยยืนถือมีดสับกระดูกเล่มใหญ่เล่มนั้น เมื่อ 20 กว่าปีก่อน  ณ จุดเดียวกัน ด้วยดวงตาคู่เดิม แต่สภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงไปมาก ไม่มีอาแปะยืนสับไก่อีกแล้ว ผมแลเห็นแต่ “อาม่า” ที่แก่มากแล้ว พูดจาไม่ค่อยจะรู้เรื่อง  มีคนงานพม่า ผัว-เมีย คอยทำหน้าที่เป็นพ่อครัว-แม่ครัวแทน  ส่วนด้านข้างตึกของอาแปะ ก็มีสิ่งปลูกสร้างเป็นโครงการในลักษณะเป็นพลาซ่าขึ้นมาแต่ก็ทรุดโทรมแลดูไม่สะอาดตา  ทุกอย่างได้เปลี่ยนไปหมดแล้ว  แต่ที่มันแย่คือภาพที่ยังฝังอยู่ในหัวผมมันกลับเป็นภาพเดิมไม่เปลี่ยนแปลง มันสร้างความทรมานให้ผมพอควร เมื่อต้องกลับมายืนในที่เดิม ด้วยหัวใจดวงเดิม แต่สิ่งต่างๆไม่อยู่แล้ว

ที่ตรงนี้เมื่อ 20 กว่าปีก่อน ที่ๆ ผม เก่งดำเนิน และแมงวันแม่กลอง โดนคู่กรณีเกือบ 30 คนยืนล้อมอยู่ที่ตรงหน้าร้านนี้   เพื่อให้เห็นภาพไปพร้อมๆกัน ผมว่าเราลองมาย้อนเหตุการณ์กันดูอีกซักรอบ  ด้วยข้อมูลที่ไม่ต้องดัดแปลงอีกต่อไป เพราะจนถึงวันนี้ผมก็พร้อมแล้วที่ยอมรับผลกรรมที่ได้เคยก่อเอาไว้ จากวันนี้เมื่อ 20 กว่าปีที่แล้ว  หลับตาลงช้าๆแล้วย้อนเวลาไปพร้อมๆกับผมนะครับ มิตรรักแฟนเพลงทั้งหลาย...

*******************************************************************     ในขณะที่พวกเรา 3 คน (เก่ง ดำเนิน, แมงวันแม่กลอง และผม) กำลังตกที่นั่งลำบาก จากเหตุการณ์ที่ผมและเพื่อนๆได้แวะนำเงินมาจ่ายค่าเกมส์โต๊ะสนุ๊กที่ค้างจ่ายเอาไว้ 120 บาท เมื่อสัปดาห์ก่อนที่จะเกิดเหตุ และต้องมาเจอกับกลุ่มวัยรุ่นอีกกลุ่มที่มีปริมาณมากกว่ามาก  และบางคนก็มีอาการเมา ที่สำคัญพวกเค้ามีผู้หญิงที่กำลังจะต้องส่งกลับบ้านและก็ต้องการโชว์พลังให้ผู้หญิงของพวกเค้าดู  คนที่เริ่มเรื่องใส่ช็อปสีเทาสวมกางเกงยีนส์ ผมก็ไม่แน่ใจว่าสถาบันไหน  แต่ที่แน่ๆพวกเราในวันนั้น ก็ไม่ได้เตรียมอาวุธใดๆติดมือมา  ในขณะที่คู่กรณี มีอาวุธทั้งมีดทั้งไม้ครบมือ  คู่กรณีซึ่งเป็นกลุ่มวัยรุ่นในละแวกนั้น ที่มีทั้งนักเรียนอาชีวะ เด็กบ้าน และนักเลงท้องถิ่น รวมๆน่าจะไม่ต่ำจาก 25-30 คน   เมื่อคู่กรณีเป็นฝ่ายเริ่มก่อน  และคิดเอาเองว่าเรามาแค่ 3 คนคงไม่เอา  ก็เลยได้ใจ  ท้าทายมาที่ผม  แต่เมื่อผมตอบตกลงกลับไป  ก็เกิดเสียหน้าและโกรธ  แถมยังต้องวิ่งกลับเข้าไปในร้านเหล้า เพื่อระดมคนระดมอาวุธเพิ่มเข้ามาอีก ผมจึงได้หันไปถามไอ้เก่งดำเนินว่า “ไอ้เก่งมึงว่าไง” ผมหันไปหาไอ้แมงวันเช่นเดียวกันและถามไอ้แมงวันประโยคเดียวกัน  พวกมันทั้ง 2 คนตอบผมว่า "ไอ้เล็ก... เพื่อน  ถ้ามรึงไม่ถอย กูก็จะยืนแลกกับมันอยู่ข้างๆมึงนี่ล่ะ " เมื่อคำตอบเพื่อน กังวาน อยู่ในหัวผมแบบนี้ ธรรมชาติผม ก็เป็นประเภท สู้แค่ตายอยู่แล้ว เจอเพื่อนส่งแรงบวกมาแบบนี้ ผมแทบองค์ลงเลย  ศักดิ์ศรีมันค้ำขาค้ำคอครับ ขยับไปไหนไม่ได้เลย  นึกได้แค่ 2 อย่าง ไม่ฆ่ามัน มันก็ฆ่าเรา... พวกเราค่อยๆขยับถอยหลังไปเรื่อยๆทีละก้าวทีละก้าว  เพื่อไม่ให้พวกมัน รุกเข้ามาเร็วเกินไป ผมไม่ แม้แต่จะเหลียวมองไปข้างหลัง เพราะถ้าผมเพียงละสายตา  หรือหลบตาแม้แต่น้อย  ผมจะพลาดทันที ผมถอยมาออกมาทางถนนใหญ่  ผมพยายามเหลือบมองด้านข้างตลอดเวลาเพื่อหาเครื่องทุ่นแรง ที่พอจะทำให้ผมและเพื่อนรอดจากสถานการณ์นี้ได้ ผมถอยมาจนถึงร้านข้าวมันไก่  ร้านข้าวมันไก่ที่มีคนนั่งกินข้าวกันตามปกติ  มีอาแปะเป็นคนขายและทำอาหารเอง มีอาม่า นั่งคอยให้การต้อนรับลูกค้าทั่วไป  มีลูกชายวัยเรียน 2 คน ที่คอยเป็นลูกมืออยู่ในร้านนี้  เมื่อพวกเราถอยจนมาถึงร้านนี้ ผมบอกให้ ไอ้เก่ง กับ แมงวัน รีบเข้าไปในร้านเลย เพราะนี่เป็นทางรอดทางเดียวของเราในคืนนั้น  เมื่อเราเข้าไปอยู่ด้านในของร้าน ไอ้เก่ง ไอ้แมงวัน  วิ่งเข้าไปคว้าขวดน้ำอัดลมเปล่าไว้ในมือทันที  ส่วนตัวผมเข้าไปแย่งมีดสับกระดูกจากอาแปะ อาแปะตกใจกลัวและก็ไม่กล้าขัดขืนผม พวกเราถอยร่นเข้ามาอยู่ด้านในของร้าน   และเมื่อคู่กรณีเห็นเราจนตรอกแล้ว  จึงล้อมหน้าร้านเอาไว้ แต่ยังไม่กล้าเข้ามาด้านในร้าน  เพราะผมยังยืนอยู่กลางร้านพร้อมมีดสับกระดูกที่แย่งมาจากอาแปะยืนจังก้าค้างอยู่อย่างนั้นซักระยะ  ก็กลับกลายเป็นว่า เพื่อนผมทั้งสองคน เปิดฉากระดมปาขวดน้ำอัดลมเปล่าออกมาจากด้านใน ใส่พวกมันก่อน พร้อมตะโกนด่าเป็นระยะ  "มาเลยไอ้เหี๊ย ไอ้พวกหมาหมู่"  หลังจากนั้นก็ มาเป็นชุดเลย  ขวดหลายสิบขวดลอยข้ามหัวผมไปเป็นพายุมุ่งเข้าหากลุ่มคู่กรณี  และก็ไม่แพ้กัน พวกฝั่งด้านนอก ก็ปาทั้งไม้ทั้งก้อนอิฐเข้ามาเหมือนกัน ตู้ข้าวมันไก่ แตกกระจาย  แต่ด้วยปริมาณคนที่น้อยกว่า ทั้งผมและเพื่อนเราใช้เกาอี้แสตนเลสในร้านยกบังหน้าเอาไว้  แต่ก็เอาไม่อยู่ พวกเราโดนกันหนักพอสมควร เสียงแก้ว เสียงขวด แตกกระจาย ดัง เพล้ง เพล้ง เพล้ง ติดๆกันไม่ได้หยุดเลย โดยเฉพาะผมจะโดนหนักกว่าเพื่อนเพราะอยู่ด้านหน้า  จนกระทั่งโชคเข้าข้าง เมื่อมี 1 ในกลุ่มคู่กรณี ชะล่าใจ กระโดดเข้ามาพร้อมกับมีดสปาต้าในมือ เพราะคิดว่าเราคงสู้ไม่ได้แล้ว  ที่เลือกใช้เก้าอี้บังตัวเองจากก้อนอิฐและท่อนไม้ที่ระดมกันปาเข้ามาแบบนั้น   และก็โชคดีที่ผมยังไวพอ  ใช้มีดสับกระดูกที่ถืออยู่ในมือฟันเข้ากลางหน้าคู่กรณีได้ก่อน  และเหมือนจะถูกคน เมื่อคนที่โดนผมฟันหน้าล้มทั้งยืน ทำให้พวกที่เหลือกระโดดเข้ามาฟันผมแบบมั่วซั่วไปหมด เพื่อเปิดทางให้คนที่เหลือลากคนที่โดนมีดสับกระดูกออกจากพื้นที่ให้ได้    ถึงตอนนี้แม้สถานการณ์จะรวดเร็วและสับสนไปหมด ผมก็ยังมองทันเห็นเลือดพุ่งออกมาจากรอยมีดที่ผมฟันลงไปตรงกลางหน้าของคู่กรณี แบบเหมือนกับตอนที่เราขุดดินให้ลึกลงไปจะมีน้ำใต้ดินซึมขึ้นมาบนพื้น แบบรวดเร็วมาก ยังไงยังงั้นเลยครับ  เลือดสีแดงเข้มพุ่งขึ้นมาแทนที่บาดแผลขนาดใหญ่ จนแดงฉานไปทั้งหน้าเลย  เลือดมันออกมาเยอะมาก มากจนติดตาผมเลย   เมื่อสถานการณ์เปลี่ยนไปเป็นแบบนั้น  เพื่อนๆทั้งสองคนของผม ก็กระโดดขึ้นมาข้างหน้าแล้วเอาคืนแบบโหดเหี้ยมกว่าที่ผมเคยเห็นตั้งแต่เรียนและก่อเหตุมาด้วยกันตลอด2ปี   โดยเก่งดำเนินคว้าอะไรได้ก็จะวิ่งเข้าไปหวดที่หัวและใบหน้าของคู่กรณีจนแตกกระจายกันไป  และเก่งก็วิ่งตามไปตีซ้ำจนล้มลงไปหลายคน  ในขณะที่แมงวันแม่กลองดูจะเหี๊ยมกว่าเมื่อจับหัวคู่กรณีแล้วให้ผมใช้มีดสับกระดูกฟันเข้าไปที่คอได้อีก 3-4 คน  และก็มีที่โดนคมมีดเต็มๆอยู่ 2 คน นอกเหนือจากคนแรกที่โดนฟันเข้ากลางหน้าในตอนแรกแล้ว   ระหว่างนี้ ลูกชายอาแปะก็ใช้กระบี่ที่มีไว้สำหรับนักเรียนนายร้อย ออกมาไล่ฟันกลุ่มคู่กรณีผม อย่างกล้าหาญทีเดียว แต่ก็พลาดโดนก้อนอิฐจนเลือดเต็มเบ้าตาเหมือนกัน”””   ผมขอให้พวกเราที่อ่านตามมาถึงตรงนี้ หยุดอ่านแล้วหลับตาลงอีกซักครั้งนะครับ เพื่อย้อนกลับมา ณ เวลาในปัจจุบัน   เพื่อให้เข้าใจตรงกัน วันนี้คือวันอาทิตย์ที่ 11 พฤศจิกายน 2555  และผมก็กำลังเล่าถึงเหตุการณ์การไปรำลึกความทรงจำเก่าๆยังที่เกิดเหตุ  ที่ผมเพิ่งไปมาเมื่อวันพฤหัสบดีที่ 8 พฤศจิกายน 2555 ที่ผ่านมานี่เอง  และเหตุการณ์ที่ผมกำลังรำลึกถึง มันก็เกิดขึ้น ณ วันเดียวกันนี้เมื่อกว่า 20 ปีก่อน .....   มาวันนี้ผมไม่เห็นอาแปะอยู่ในร้าน  ไม่เห็นลูกชายทั้งสองคน ที่เคยอาจหาญสู้คนทั้งที่ดูไม่น่าจะทำได้  สำหรับผมพวกเค้าคือคนที่ผมติดค้างหนี้บุญคุญเอาไว้  ผมพยายามมองไปรอบๆร้านเพื่อดูร่องรอยแห่งความทรงจำว่ามันจะยังหลงเหลือให้คนอย่างผมได้เก็บเอาไว้จดจำบ้างหรือเปล่า ก็ปรากฏว่าไม่  ผมจำต้องทิ้งเรื่องราวต่างๆเอาไว้ตรงนี้ แล้วต้องเดินหน้าต่อไป  ก็อย่างที่เค้าว่ากัน...ชีวิตยังคงต้องดำเนินต่อไป และก็ตามวิถีทางของมัน  ไม่รู้วันนี้จะจบลงยังไง  และก็ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ผมจะกลับกลายไปเป็นเหยื่อบ้างหรือเปล่า ไม่มีใครตอบได้  แต่สิ่งที่ผมได้เรียนรู้จากเหตุการณ์นี้ แม้มันจะผ่านมานานแล้ว ผมก็ได้แฝงเอาไว้ที่นี่แล้ว  และก็ได้แต่หวังว่าผมจะสามารถเปลี่ยนแปลงประสบการณ์ของผมและกลุ่มเพื่อนผม ให้เป็นแง่คิดที่ดีแก่รุ่นน้องๆให้ฉุกคิดกันได้   หรือแม้แต่เพื่อนๆที่รุ่นราวคราวเดียวกันกับผม ถ้าท่านได้อ่าน ก็ขอให้ท่านได้พิจารณากันตามประสบการณ์ และช่วยกันพินิจพิเคราะห์ทีว่าเรื่องเล่าของผมในตอนนี้ นอกจากความสะใจแล้ว ท่านได้อะไรกลับไปบ้าง   ไม่ว่าจะเป็นผม เพื่อนผม คู่กรณี รวมทั้งลูกชายทั้งสองคนของอาแปะ หรือแม้แต่เหตุการณ์ของน้องอาชีวะที่เสียชีวิตที่ผมอ้างถึงเอาไว้ในตอนต้นเรื่อง ท่านได้เห็นอะไรบ้าง สำหรับผมผมนึกถึงคำพูดของพี่ชายที่ด่าผมเอาไว้เมื่อตอนผมเริ่มย่างเข้าวัยรุ่นตอนอายุ 15 ปี ตอนที่ผมเริ่มก่อเรื่องและพาตัวเองเข้ามาสู่ชีวิต นักเรียนนักเลง   “ที่มึงทำเนี่ยะ เค้าไม่ได้เรียกว่า กล้า นะ เค้าเรียกว่า โง่”   ครับ...ก็คงจะจริงดั่งคำพี่ผม ในยุคที่พวกเราตกอยู่ในลัทธิเพื่อนนิยม เพื่อนนั้นมาก่อนเสมอ สิ่งที่เราต้องการ ก็เพียงการได้รับการยอมรับจากเพื่อนในกลุ่มทุกคน  ไม่มีวันเลยที่เราจะคิดได้ในวันที่ไร้วุฒิภาวะแบบนั้น และก็ไม่มีทางเลยที่ใครจะมาคิดยับยั้งพวกเราไม่ให้เป็นอย่างที่เราอยากจะเป็น   อย่าว่าแต่พวกเราที่เป็นเด็กอาชีวะเลย  พวกท่านลองดูเหตุบ้านการณ์เมืองในปัจจุบันกันเอาเอง แล้วท่านจะเข้าใจคำพระท่านว่า   เวลาโกรธขึ้นมา ด๊อกเตอร์กับ ป.๔ ก็โง่พอๆ กัน

สำหรับวันนี้ ที่นี่....สวัสดี

จากใจ
เล็ก 207

 

   อย่าคิดและเชื่อว่าผมนั่งอยู่คนเดียวในความมืด เพียงเพราะคุณเห็นและอยากให้เป็นเช่นนั้น